วาวตาของเธอ ใบหน้าของเธอ มือของเธอที่ค่อยๆยกขึ้นมาปัดผมออกจากใบหน้าของเธอ…….. มันช่างสวยงามอะไรขนาดนี้
คุณเคยพบเจอเหตุการณ์แบบนี้ไหม นี่คงจะเป็นสิ่งที่เขาเรียกว่า “รักแรกพบ” สินะ ทุกสิ่งทุกอย่างมันจะช้าไปหมด เหมือนซีนหนังที่มันสโลวโมชั่นยังไงยังงั้น ปกติก็ดูซีรี่ย์รักโรแมนติกก็จะเจอฉากแบบนี้อยู่บ่อยๆไม่เคยจะอินเลย คงเป็นเพราะว่าเราไม่ได้ชอบนางเอกสินะ พอมาเกิดขึ้นกับตัวเองจริงๆ เลยทำให้รู้สึกว่า อ่อ ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้นี่เอง
เราลองมานั่งวิเคราะห์กันดีๆถึงเหตุการณ์แบบนี้ดู ผมว่าเราทุกคนสามารถตกหลุมรักกันได้ง่ายๆเลย เหตุผลสำคัญคงจะเป็นสายตา สายตาที่มองมากระทบกันทำให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งรับรู้ถึงความรู้สึกของอีกคนได้ มันอธิบายยากมากเลยนะ เอาจริงๆมันคงไม่ใช่ความรู้สึกของอีกคนหรอก แต่มันคือความรู้สึกของตัวเองซะมากกว่า แล้วต้องเกิดจากการที่ไม่ได้ตั้งใจด้วยนะ ถ้าคนสองคนอยู่ในผับตั้งใจมองกันและกันมันคงไม่ใช่ความรู้สึกแบบนี้
กาลครั้งหนึ่งประสบการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นกับผม มันเป็นช่วงมัธยมต้นจำได้ว่ามีกิจกรรมของห้องเรียนให้ไปทำอะไรที่สนามฟุตบอลสักอย่าง เด็กผู้ชายก็วิ่งเล่นกันไปทั่วส่วนเด็กผู้หญิงกำลังยืนทำกิจกรรมตามหน้าที่ของตัวเอง ขณะที่ผมกำลังวิ่งเล่นอยู่นั้นอยู่ๆผมก็เซมากำลังจะชนกับเธอแต่ผมเบี่ยงตัวหลบไม่ให้ชนเธอได้ทัน โดยการเอามือจับไหล่ของเธอแล้วก็เบี่ยงตัวหลบ จังหวะนั้นมันคือซีนในหนังชัดๆ ด้วยความที่ผมตัวสูงและเธอตัวเล็ก เธอเหงยหน้ามามองผม ฉากสโลวโมชั่นก็ได้เริ่มต้นขึ้น ผมคิดในใจว่าเธอคงจะต้องโกรธผมแน่นอน แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าคือสายตาอันอ่อนโยนที่กำลังจ้องตากันและเธอก็ค่อยๆยิ้มให้ เหตุการณ์มันคงเกิดขึ้นเพียงไม่กี่วินาที แต่ผมรู้สึกว่ามันนานเป็นนาทีเลย
ด้วยความที่ผมไม่เคยสนใจเธอเลย เธอเป็นเด็กเรียนเก่ง ส่วนผมมันเด็กหลังห้องวันๆเอาแต่เล่นเอาแต่หนีไปเตะบอล ไม่ค่อยอยู่ห้องเรียน หนีไปนั่งคุยกับเพื่อนที่ห้องน้ำบ้าง เล่นไพ่บ้าง ทะเลาะวิวาทบ้าง เรียกได้ว่าครบสูตร แต่พอเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ทำให้ผมเริ่มนั่งเรียนอยู่ที่ห้องมากขึ้น แต่อย่าเรียกว่านั่งเรียน เรียกว่านั่งมองเธอมากกว่า
เธอชื่ออะไรนะ?
เธอทำอะไรอยู่?
ทำไมอยู่ๆเราก็ชอบเธอ?
วนเวียนแบบนี้อยู่ในหัว นี่สินะพลังแห่ง “รักแรกพบ”
ความรักมันคงเป็นปฏิกิริยาทางเคมีของสมองบางอย่าง ทั้งๆที่เคยเจอกันมาก่อนเนิ่นนานไม่เคยรู้สึกรัก แต่วันหนึ่งความรู้สึกรักมันก็เกิดขึ้นมาได้ คุณครูสังคมสอนอยู่เสมอว่า “มนุษย์เราเป็นสัตว์สังคม” มันก็จริงอย่างที่เขาว่า มนุษย์เราทุกคนต้องการความรัก ความห่วงใย จากใครสักคนอยู่เสมอ แม้วันนั้นจะเป็นวันที่แย่สักแค่ไหนขอแค่มีใครสักคนที่ยังคอยอยู่เคียงข้างมันก็เพียงพอแล้ว สำหรับการใช้ชีวิตอยู่ในโลกที่ยุ่งเหยิงใบนี้
ขอให้ทุกคนมีความรักไม่ว่าจะแบบใดก็ตาม ความรักจากครอบครัว ความรักจากเพื่อน ความรักจากคนรู้ใจ อย่าได้รู้สึกโดดเดี่ยวภายใต้โลกใบนี้เลย
ผู้เขียน นายสนิม
เนื้อหาทั้งหมดถูกแต่งขึ้น ภาพประกอบไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อหาใดๆ
บุคคลในภาพประกอบ น้องโอบอ้อม instagram.com/aobaoms
